چیزی ندارم خستم
اینجا مجلس ختم من استچیزی ندارم خستم
اینجا مجلس ختم من استلحظه ی مرگ نزدیک است کوله بار را باید بست...
مرهم درد دل من مرگ من است
زندگی در حسرت و زجر٬ باعث ننگ من است...
وقت آن شد مرگ آید از پس این عمر دراز
مرگ را در آغوش...
مرگ را در بر خود می بینم!!!
باید یک روز گذشت از کوچه ارواح خبیث
تا که آزاد شوم زین مردمان حرف و حدیث...
وقت آن شد آشکارا شود این راز و نیاز
مرگ را در آغوش...
مرگ را در بر خود می بینم!!!
دعوت مرگ من امروز گواه درد است
سنگ گورم بنهید٬ هوا بس سرد است!!!
و به پایان سفر نزدیکم......
و من از جمع شما خواهم رفت!!!
میروم تا هم آغوشی مرگ...!
تا هجوم هجرت٬
تا که اندوه شما راحتم بگذارد!!!
و چه احساس لطیفی است عروج!!!
مرگ را در آغوش...
مرگ را در بر خود می بینم.........؟!!!!
رنگ مشکی
گرچه دل کندن از تو آسان نیست که برای
من به مرگ هم شاید
می روم گم شوم در انبوه خاطراتی که بعد ِتو باید
بعد از این استکان زهرآلود ، چون پروانه به خواب خواهم رفت
جای قند و نبات، عزرائیل بر سرم گرد مرگ می ساید
آرزوهای کوچکم را حیف می برم با خودم به گور اما
آرزو می کنم تو خوش باشی ، حسرتت بر غمم می افزاید
مجلس ختم من که می آیی ، یک لباس سفید بر تن کن
بارها گفته ام به تو عزیزم ! رنگ مشکی به تو نمی آید
مردن
تنها بودن سخت است
این که از هر طرف رانده شوی دیوانه کننده است
این که هیچ کس تو را نفهمد مر گ آور است
و من تنها مرده ی دیوانه ای هستم
که آرزوی دیدن تو را می کنم
آری تو
تو که گوش می کنی و هیچ نمی گویی
و من سال هاست که شب ها به امید دیدن تو در رویا، می خوابم
و اما تو...
پس کی به این خواب های بی خوابی ام می آیی
به شب های بیداری ام و
به اشک های ناتمامم
نگو که دوباره دلم شکست و به سویت آمدم
نگو که وقتی خوشم شکرت نمی کنم
که تو دروغگو نیستی!
می دانم که جزای گناه از یاد بردن تو عشق است
و من که تنها مرده ی دیوانه ام
از تو هر دو را می خواهم
هم عشق را
و هم تو را
آری من عشق تو را می خواهم
عشق به تو!
منتظرم...
منتظر لبخند های همیشگی تو
منتظر مهربانی ات
و منتظر دیدنت
مرا با خود ببر از این بهشتی که تو در آن نیستی
که من سخت آشفته ام...